2.ҳикмат

***

Зани дувуми Дарвеш ҳар қадар меҳрубонӣ мекарду дастёрӣ, аммо боз медид, шавҳараш пайваста бо ёди зани аввал аст. Дар ниҳоят, косаи сабраш лабрез шуду бо дилсардӣ пурсид:

- Рости гапро гӯй, ӯ бештар ғамхорӣ мекард ё ман?

- Ӯ меҳрубонтар буд, - ҷавоб дод Дарвеш.

Зан ба шигифт омад, бе истиҳола дубора суол кард:

- Ӯ чӣ коре анҷом медод, ки ман наметавонам?

Дарвеш бо тааммул афзуд:

- Дар муқобили ту се кори ӯ аз сидқи дил буд. Нахуст, ҳар рӯз аз ман пештар бедор мешуд ва бароям оби таҳорат дуруст мекард. Дигар, чеҳраи ӯ ҳамеша бозу шукуфон буд, аз дидаҳояш пайваста нури муҳаббат меборид. Гузашта аз ин, пушти сар маро бузург мехонд ва аз пайи ӯ фарзандон дар симои ман инсони комилро медиданд...

***