Шӯхӣ

4

Мусофирон ҳамин ки аз марзи Фориш мебароянду ба хоки Нурато дохил мешаванд,  аз мағзи ҷон оҳи сабук кашида, “Худоё шукр” мегӯянд. Охир, аз роҳи пур аз дастандозу хӯрдашуда раҳоӣ ёфта, ба роҳи мумфарши софу равон баромадан чӣ қадар сафо дорад! Кас аз бардорузанҳо халос мешавад, осуда нафас мекашад, дилу ҷигараш ба ҷояш меояд...

Боре Дарвеш бо шӯхӣ ҳарфе мезанаду ба ғазаби чанд марди масти нуратоӣ дучор мешавад. Онҳо ӯро пеши роҳ гирифта пурсиш мекунанд:

- Ту гуфтӣ, роҳҳои Фориш беҳамтост?

- Оре, ман гуфтам, - беғубор ҷавоб медиҳад Дарвеш.

- Ту гуфтӣ, роҳҳои Нурато ба дард намехӯрад?

- Оре, ман гуфтам.

Мардҳои маст ба хурӯш омада дандон мефишоранд:

- Эй марди ҳисобӣ, агар роҳро аз роҳ фарқ накунӣ, чаро гапи беҳуда мезанӣ? Ё аз ҷонат сер шудӣ?

- Ман гапи беҳуда назадаам, бародарон! – тааҷҷуби муштзӯронро афзуда мегӯяд Дарвеш. – Бо мошин ки меравед, дар роҳи Фориш ҳамеша бояд ҳушёру бедор бошед, аммо роҳи Нурато доимо хоби касро меоварад. Пас, бигӯед, кадоме беҳтар аст?!